غزل شماره ۲۵۲ حافظ: گر بود عمر به میخانه رسم بار دگر

غزل شماره 252 حافظ در خلال و در پایان دو سال تبعیدی که شاعر در زندان اسکندر یزد گذراند، سروده شد. حافظ می گوید اگر عمرم کافی بود که از اینجا به بار بروم، تنها کاری که می کردم خدمت رندان ها و خراباتی هاست. خیلی دلش برایش تنگ شده و آرزو می کند که برگردد و با چشمان اشکبار او را بشوید.