غزل شماره ۴۴۰ حافظ: سحر با باد می‌گفتم حدیث آرزومندی

غزل شماره 440 حافظ پس از سلاخی اهل خوارزم توسط تیمور نوشته شده است. حافظ در این غزل به خیانت به دنیا و علاقه به قناعت اشاره می کند. اما از مضامین عاشقانه غافل نشد و برخی از ابیات دارای معانی صوفیانه است. حافظ سحرجهان اشتیاق خود را به باد صبا تعریف می کند که صدایی نامرئی به او می گوید که به لطف خدا مطمئن باش.