غزل شماره ۴۲۴ حافظ: از من جدا مشو که توام نور دیده‌ای

غزل شماره 424 حافظ غزلی عاشقانه و یکی از زیباترین عاشقانه های ادبیات فارسی است. شاعر از عاشق می خواهد که او را رها نکند، زیرا برق چشم ها مایه آرامش روح و دمیدن دل گریزان حافظ است. یار عاشقان زیادی دارد که به او نگاه می کنند و در میان آنها صبر یک عزیز را دارد. حافظ دعا می کند که بخت یار به او نگاه نکند.