غزل شماره ۴۱۲ حافظ: مرا چشمیست خون افشان ز دست آن کمان ابرو

غزل شماره 412 حافظ محصول آزمایشات شاعر در اوایل حکومت شاه شجاع است و با ردیف ابروها سروده شده است و دل شاعر در بسط مضامینش در کنار شاه شجاع است. چشم حافظ از ابروی کمانی دوستش خونی شد، یعنی به جای اشک خون گریه می کند. همه دنیا از چشم و ابروی معشوق پر از هرج و مرج می شود و حافظ غلام چشمان مست عاشق است.