غزل شماره ۳۴۲ حافظ: حجاب چهره جان می‌شود غبار تنم

آیه اول

حجاب صورتم خاک تنم می شود
آیا می توانم پرده را از روی آن صورت برداریم؟

غبار تن خاکی من پرده و پوششی می شود در برابر روح و جانم. خوشا به لحظه ای که این پرده را از روی جان برمی گردانم.

✦✦✦✦

بیت دوم

چنین قفسی برای من خوب نیست
به گلشن رضوان می روم که مرغ را علف می دهند

این قفس برای پرنده آوازخوانی مثل من مناسب نیست. پرواز می کنم به باغ بهشت ​​که به آن گلستان تعلق دارم.

✦✦✦✦

آیه سه

معلوم نبود چرا آمدم و کجا رفتم
دودلی و دردی که مرا از کارم غافل می کند

برای من فاش نشده است که چرا به این دنیا آمدم و بعد از این به کجا خواهم رفت، متأسفانه در کار خود گیر کرده ام، نادان و ناآگاه.

✦✦✦✦

آیه چهار

نحوه انجام طواف در فضای بیت المقدس
که به نصب صفحه تسمه بدنه می رود

در حال حاضر چگونه می توانم در فضای ناب عالم بالا سرگردانم که در این دنیای محدود مادی گرفتار شده ام؟

✦✦✦✦

آیه پنج

اگر در خونم بوی شادی می دهم
این شگفت انگیز است که من چقدر با ختنه احساس همدردی می کنم

جای تعجب نیست که خون دل من پر از اشتیاق است، زیرا من نیز درد آهوی ختنه شده را احساس می کنم که مشک خوشبوی خود را پخش می کند.

✦✦✦✦

آیه شش

شکل پیراهن طلایی من شبیه شمع است
این رازی است که درون پیراهن من می سوزد

به پیراهن زرین بافته ام نگاه می کنم، مثل شمعی که در ورق طلا پیچیده شده، آتشی پنهان در دل و زیر پیراهنم می بینم.

✦✦✦✦

بیت هفتم

بیا حافظ را جلویش ببر
که هیچکس نشنود که من با وجود تو هستم