غزل شماره ۴۳۲ حافظ: مخمور جام عشقم ساقی بده شرابی

غزل شماره 432 حافظ محصول دوران جوانی شاعر است و احتمالاً در پاسخ به غزلیات عطار، شاه نعمت الله ولی، اوحدی یا خاقانی سروده شده است. برخی از مفسران چندین تفسیر مبهم از این غزل ارائه کرده اند. حافظ می گوید که از جام عشق گرسنه است و از ساقی می خواهد که برایش شراب بنوشد، مهمانی بی آب و باد نمی شود.