غزل شماره ۳۴۱ حافظ: گر من از سرزنش مدعیان اندیشم

آیه اول

اگر به سرزنش مدعیان فکر می کنید
نذار مست و رندی باشم

اگر از سرزنش کسانی که مدعی فهم هستند می ترسم، نمی توانم راه بی پروایی و بی پروایی را ادامه دهم.

✦✦✦✦

بیت دوم

زهد راننده تازه تحصیل کرده وسیله است
من در دنیا بدنامم، حکمت من چیست؟

اگر از سوار مبتدی زهد و تقوا ببیند، اشکالی ندارد، اما مصلحت و تظاهر به زهد وقتی در دنیا رسوا می شوم چه معنایی دارد؟

✦✦✦✦

آیه سه

شاه شورید ساران پیامان را برایم خواند
زان که در حکمت بزرگترین است

مرا قلندر شاه و سرکرده یاغیان و دیوانگان نامیدند، زیرا من از نظر نادانی و بی هوشی از همه مردم جهان جلوتر هستم.

✦✦✦✦

آیه چهار

بر پیشانی ام حک می کنم، قلبم خالی از خون است
تا بدانند تو کافر هستی

پیشانی خود را با خون قلبم علامت بزنید تا همه مردم بدانند که من قربانی قساوت و ظلم شما هستم.

✦✦✦✦

آیه پنج

باور نکن و از خدا بگذر
پس نمی دانی من در این خرقه چقدر کمیاب هستم

برای رضای خدا فقط تمایل نشان ده و درنگ و کنجکاو مباش تا بفهمی من در جامه مرید از دنیای درویشان چقدر دورم.

✦✦✦✦

آیه شش

شعر خونین من، ای باد، کمکش کن
من نمی خواهم از مژه های سیاه بمیرم

ای باد صبا، شعر خونین مرا به دست آن عاشقی برسان که با مژگان سیاهش جانم را زخمی و ناسزا گفت.

✦✦✦✦

بیت هفتم

اگر باد بخورم با کسی چه کنم؟
من رازدار و عارف زمانم هستم